دیروز یکی از کانالهای ماهواره داشت کنسرتی از رابی ویلیامز به نام لایو هشت رو پخش میکرد که اگه اشتباه نکنم این کنسرت در حاشیه اجلاس سران هشت کشور صنعتی جهان موسوم به جی هشت و برای کمک به فقرای جهان و خاصه آفریقا برگزار شده.چیزی که برام جالب بود این بود در روی صحنه و پشت سر رابی ویلیامز مونیتور بزرگی نصب شده بود که داشت تصاویری از آدمهائی رو نشان میداد که ماسکهای سران این هشت کشور یعنی بوش و بلر و شیراک و ...رو زده بودند و وسط مردم نواحی فقیر نشین آفریقائی ورجه وورجه می کردند .چیزی که به ذهنم رسید این بود که بر خلاف تصور بعضیها اصلا قرار نیست که ما همیشه رئیس جمهور محبوبی داشته باشیم که لزوما تمام اقشار جامعه از فرودستان گرفته تا دگر اندیشان اونو تائید کنن بلکه اتفاقا اگه رئیس جمهور در میان مردم چندان محبوبیتی نداشته باشه از جهاتی بهتر هم هست چون مردم با انتقاد از سطوح بالای قدرت زمینه استمرار آزادی بیان رو بطور عملی مهیا میکنن در حالیکه شاید اگر کسی با رای اکثریت مطلق مردم به قدرت برسه ممکنه همین علاقه و ارادت اکثریت نسبت به اون شخص مانع از انتقادات سازنده و بطور ناخودآگاه زمینه ساز ایجاد حکومت دیکتاتوری بشه.در نهایت اون چیزی که موتور اصلی دمکراسی را تشکیل می ده نه انتخاب مردم که انتقاد مردم از قدرته و انتخاب مردم بدون حق انتقاد پشیزی ارزش نداره.در مملکت ما هم که تقریبا از زمان تشکیل اولین حکومت تا زمان همین آقای خاتمی تقریبا شرایط انتقاد از قدرت وجود نداشت اما شاید در زمان همین اقای خاتمی هم محبوبیتش باعث شد که زیاد از طرف اقشارعمدتا منتقد جامعه مانند دانشجویان و روشنفکران مورد انتقاد قرار نگیره(هر چند آقای خاتمی هم در سالهای میانی دور دومش با لبه تیز منتقدان مواجه شد)اما حالا که دولتی با اراده توده ها و اقشار فرودست جامعه(در برابر خواست روشنغکران)سر کار اومده فرصتی پیش اومده که این اقشار منتقد از همون ابتدا و بطورمستمربه انتقاد از تمام سیاستهای دولت از صدر تا ذیل بپردازند که صرفنظر از اینکه این انتقدات چقدر درسته لااقل این خاصیت رو داره که میزان آزادی بیان و دمکراسی رو در مملکت ما مورد مهک و امتحان قرار میده و مسلما بهترین جوابی هم که می شه به این انتقادات داد همون کاریه که دولت فعلی انجام میده یعنی سکوت کردن چون به قول خود آقای احمدی نژاد در شان دولت نیست که جواب اینهمه انتقادهای بیشمار رو بده بلکه دولت دارای یک شاءن اجرائی است و کارنامه اجرائی هر دولتی خود گویای عملکرد آن خواهد بود که البته قضاوت نهائی با مردم(از همهء اقشار)خواهد بود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر