مترومانیا

شاید احمقانه به نظر بیاد اما من با اینکه تو عمرم بیشتر از تعداد انگشتان یک دست سوار مترو نشدم اما علاقه شدیدی به این وسیلهء نقلیه دارم چون به نظرم وسیله ای آرمانی,بهینه و زیباست. اینکه بشه در حداقل زمان و به دور از ترافیک سر سام آور مسافتی طولانی رو طی کنی به اندازهء دیدن یک فیلم وقیحانه(و حتی بیشتر از اون!)منو سر ذوق میاره.تقریبا هر موقع در روزنامه خبری راجع به توسعه خطوط مترو و یا افتتاح قسمتهای جدید می بینیم سریعا میرم سر وقتش تا از چند و چون کار مطلع بشم.یادمه چند سال وقتی یه بار یکی از دوستان داشت خالی میبست که "آقا ما یه بار حوالی سال شصت و سه داشتیم توی مترو از دروازه دولت به سمت توپخونه میرفتیم که یه دفعه دو تا مترو شاخ به شاخ...!"من یه لحظه پیش خودم فکر کردم که اگه واقعا در سال شصت و سه تهران مترو داشت چقدر عالی می شد و چه خدمت عظیمی میبود...بگذریم اصلا یکی از اون کارهائی که بابت اهمیت دادن بهش از دولت احمدی نژاد خیلی راضیم همین دادن اعتبار تپل و فوق العاده به توسعهء حمل و نقل عمومی در کلانشهرهاست که واقعا انجام چنین چیزی ارزشش برای مملکت از صد تا پالایشگاه هم بیشتره.به هر حال اگه مثل لندن در استفاده از مترو سابقه دویست و پنجاه ساله نداریم و یا مثل نیویورک از بیست و پنج خط مترو برخوردار نیستیم لا اقل بهتره که جای غر زدن سعی کنیم با همین زورق شکسته رو بسوی ساحل حرکت کنیم