یک بت کوچولو

حقیقتش اینه که بت پرستی هیچوقت منسوخ نشد و به اشکال مختلف ادامه پیدا کرد.بت پرستها رو هر روز می بینم و با خیلیاشون هم سلام علیک دارم و همه اینها هم به معنای این نیست که من هم بتهائی واسه پرستیدن نداشتم ,چرا داشتم اما خیلی بندرت پیش اومد که اونها رو جلوی چشمای خودشون بپرستم ,یا تو دلم تحسینشون میکردم یا جلوی کسائی که قبولشون نداشتن ازشون دفاع.بعد یه مدت هم که فهمیدم اینها هیچ کاری نمی خوان یا نمیتونن واسم انجام بدن از همشون دست کشیدم
اما اون کاری که حال میده نه بت پرستی که شکستن بتهاست اینکه یواشکی یه لگد بهش بزنی تا بیفته و خرد و خاکشیر بشه یا اینکه نه اصلا یه تبر برداری و بیفتی به جونش و خب صد در صد که اینکار رو کردم و 110% که حال داده:وارد معبد مزخرفش شدم اون بالا با بی تفاوتی نشسته بود و به شیفتگان احمق و بدبختش نگاه میکرد و ستایشهای اونها رو به هیچ میگرفت.چاره ای هم نداشت چون کاری نمیتونست بکنه اگر هم یه وقت اونکاری که اونها ازش میخواستن میتونست انجام بده همشون ولش میکردن و میرفتن پس بهتر بود که ساکت همونجا بشینه. اون پشت مشتها قایم شدم و وفتی که خلوت شد بهش با تبر حمله بردم شکستنش کار من نبود چون دیگه بتها خیلی وقته که چوبی نیستن و توی تالار آئینه ها به هدف زدن کار سختیه اما خب یه خراش کوچولو تونستم رو صورت زشتش بندازم.نترسید که این خدایان دروغین, دروغین تر از اونین که بتونن منو مجازات کنن.لا اقل اونیکه من ایندفعه بهش حمله کردم!
به نظرم اگه جای ابراهیم بودم حتی اگه خدا هم بهم نمیگفت بازم میرفتم و همهء بتها رو میشکستم چون اساسا بت شکستن حال میده مخصوصا وقتیکه اولین نفر باشی