عکاسی

یه نگاهی مینداختم به عکسهائی که در طی یکسال اخیر از دوستهام انداختم دیدم که زیاد هم بد نشده اما وقتیکه یاد ناراضی بودن اکثرشون از اینکه ازشون عکس میگرفتم افتادم برای اولین بار دچار عذاب وجدان شدم. شاید این قضیه بخاطر این فاصله ایه که بعلت از دور خارج شدن دوربینه بین منو عکاسی افتاده. و تازه این در حالیه که من در همون عکسها هم بندرت اونها رو مجبور به ژست گرفتن میکردم و اغلب به همون شرایط عادی تمکین میکردم.نتیحه اینکه به نظرم مشکلاتم با شرایط دور و برم روز به روز داره بیشتر میشه و کمتر کاری رو میتونم بدون عذاب وجدان انجام بدم. بهرحال فکر میکنم توی عکاسی باید تا بیشترین حد ممکن سعی کرد که سوژه در حالت طبیعی خودش باشه که مسلما در چنین شرایطی کار کردن مستلزم اینه که آخر بچه پررو و اگه دختری پتیاره باشی