یا حسین

آدم وقتی بعضی چیزها رو میبینه واقعا دچار احساس تاسف میشه.مثلا وقتی این اظهارات جدید حسین درخشان در یکی از پستهای جدیدش که تر جیح میدم پیش از هر چیز دیگه قسمتی از اظهاراتشون را فی المجلس تقدیمتون کنم
الان واقعا حس می‌کنم که با اینکه کلی چیز هست که بنویسم ولی دست و دلم نمی‌رود. با خودم فکر می‌کنم که برای چی و برای کی؟ نتیجه‌اش این است که از مخالفان فقط فحش می‌خورم و موافقان هم از ترس فحش خوردن یا مشکل امنیتی جرات حرف زدن یا حتی لینک دادن ندارند
بله!وقتی که یکی از تاثیرگذارترین و معروفترین(اگر نه بهترین و اولین) وبلاگ نویسها این حرفها رو میزنه دیگه واقعا چه انتظاری میشه از بقیهء بلاگستان داشت؟.حسین درخشان ورای اینکه اعتقادش چی باشه همیشه سعی کرده بود که بجای نالیدن از حکومت و این و اون و توقعات الکی داشتن از دیگران ,دمکراسی رو بصورت پله پله و از پائینترین پله ها و با استفاده از کمترین ظرفیتها محقق کنه و از وبلاگ بعنوان یه وسیله برای توسعه دمکراسی و آزادی بیان استفاده کنه.اما دیگرانی که نه جز نالیدن و شیشکی بستن واسهء دیگران کاری بلدن و نه حتی برای آرمانهای بلند بالای خودشون کوچکترین برنامه ای دارن کارو به جائی رسوندن که جناب هودر هم تسلیم این گله های حیووانی بشه و بجای چنین حرفهائی او هم رو بیاره به حرفهای روزمره و به اعتراف خودش دیگه نتونه کار جدیه خبری ائی در بلاگستان انجام بده
البته باید بگم که که در اختلاف من و ایشون همین بس که من هنوزم طرفدار احمدی نژادم و ایشون دشمن درجه یکشه.اما نکته تاسف بار همونه که شرایط یک جامعه بشدت محافظه کارو و پرمدعا و فرد گرا چنان فضا رو مسموم میکنه که امکان اقدام به انجام هر کار موثری رو از بین میبره.پس این دوستان هم نباید متعجب باشند که از همون توده های بقول شما عوام و کم توقع که لااقل در اشتراکات مذهبیشون ثابت قدمند و در کنار گرفتاریهای روزمره و معیشتی و غیره هنوز سعی میکنن از کمترین ظرفیتها برای بهبود زندگی خودشون استفاده کنن بهمین راحتی شکست بخورند. و این توهم هم واسهء دوستان روشنفکر نمای ما پیش نیاد که این عوام الناس از مشکلات ریز و درشت مملکت بیخبرند یا اینکه اصلا چنین چیزهائی رو درک نمی کنند که فرق میان ندانستن و نفهمیدن با نجیبانه تحمل کردن بسیار است